راه پرفراز و نشیب «گاندو۲»/ چرا سریال جواد افشار پرمخاطب شد؟

به گزارش خبرنگار حوزه رادیو تلویزیون گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، فصل اول سریال «گاندو» به کارگردانی جواد افشار، براساس مستندات و وقایع تاریخی نوشته شد و بر محور دستگیری باند‌های جاسوسی در داخل و خارج کشور می‌چرخید و مشخصا به موضوع جیسون رضاییان می‌پرداخت، روزنامه‌نگاری که به اتهام جاسوسی در ایران بازداشت و زندانی شده بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در قسمت‌هایی از این سریال، مقام‌های دولت و وزارت خارجه به خصوص در مذاکرات هسته‌ای را نشان می‌داد که باعث شد صدای اعتراض برخی مقام‌های دولتی بلند شود.

اما تهیه‌کننده سریال در پاسخ به انتقاد‌ها گفت که «هیچ نهادی نمی‌تواند ادعا کند که اطلاعاتش از سپاه درباره پرونده جیسون رضاییان کامل‌تر است و همه اتفاق‌ها مو به مو رخ داده‌است».

بعد از حواشی پخش فصل اول سریال «گاندو»، در تیر ۹۸ تهیه کننده این سریال اعلام کرد براساس چند پرونده جاسوسی، فصل دوم «گاندو» را می‌سازد.  به همین دلیل گویا «گاندو ۲» در سکوت خبری جلوی دوربین رفته است.

اگر فصل اول این سریال به موضوع جاسوسی برای آمریکایی متمرکز بود، سری دوم به جاسوسی و نفوذ برای انگلیس متمرکز شد و می‌خواست نشان دهد دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی ایران چگونه نقشه‌های ماموران "ام‌آی‌۶" را شناسایی و خنثی می‌کنند.

داستان با انتقال فردی که آن سوی مرز‌ها دستگیر شده و به نوعی یادآور روح‌الله زم است، آغاز شد و "محمد" قهرمان داستان، برای پرونده جاسوسی که به اختلاف شیعه و سنی دامن می‌زند به یکی از شهر‌های مرزی می‌رود و در این پیگیری‌ها، سرنخ‌های جدیدی از ارتباط مذاکره‌کنندگان هسته‌ای ایران با قدرت‌های خارجی و بطور مشخص با بریتانیا بدست می‌آید. در ادامه داستان با شخصیت‌هایی مثل ابراهیم شریف، موسی‌پور، هادی صابونچی، عبدالرسول اشرفی و بهادر کریمی آشنا می‌شویم که مستقیم یا غیرمستقیم در مذاکرات هسته‌ای ایران حضور دارند و به عنوان جاسوس، اطلاعات محرمانه اقتصادی و سیاسی ایران را به طرف‌های خارجی می‌دهند.

دومین سریال پرمخاطب نوروز ۱۴۰۰

بر اساس نظرسنجی مرکز تحقیقات رسانه ملی، بعد از فصل سوم سریال «نون خ» شبکه یک سیما، سریال «گاندو ۲» از شبکه سه سیما با ۵۵.۸ درصد مخاطب و رضایت ۸۷.۶ درصدی درحد زیاد در رتبه دوم سریال‌های هفته اول نوروز ۱۴۰۰ قرار گرفته است.

فصل دوم  «گاندو» که هر شب از شبکه سه سیما پخش می‌شد، نخستین تجربه سیما در سریال‌های نوروز به حساب می‌آید که در قالب امنیتی ساخته شده بود و در کنار سریال‌های طنز و عاشقانه دیگر شبکه‌ها دارای مخاطب بالای ۵۰ درصد است و تاکنون بالاترین نصاب بیننده و رضایت در سریال‌های پلیسی و امنیتی را به نام خود ثبت کرده است. پرده برداری از شیطنت‌های انگلیس در ایران و موضوعات ویژه باعث شد این سریال   توجه بسیاری از مردم را کسب کند.

با توصیف‌های سریال از این شخصیت‌ها، فضای شبکه‌های مجازی ایران به مشابهت‌سازی‌های زیادی بین اسامی و کنایه‌های سریال با مذاکره‌کنندگان هسته‌ای ایران سوق داده و دوباره صدای اعتراض برخی مقامات دولتی بلند شد.

فشارهای دولت مانع پخش «گاندو» شد؟

برخی رسانه‌ها نوشتند: «طبق شنیده ها، یکی از اعضای رده بالای دولت در تماس با صداوسیما، مانع پخش آن شده و درخواست داشته کلمه «تیم مذاکره کننده» در سریال نیاید. در نهایت این سریال با تاخیر حدود ۴۵ دقیقه‌ای روانه آنتن شد و این در حالی است که بخش‌هایی که کلمه «تیم مذاکره کننده» استفاده شده بود، تغییر یافته و لغت تیم از دیالوگ‌ها حذف شده بود.»

بیشتر بخوانید:

واکنش تهیه‌کننده گاندو به انتقاد وزیر ارشاد

فصل دوم سریال پربیننده «گاندو» به قسمت‌های مهمی رسیده بود. قسمت‌هایی که قرار بود گویا یک جاسوس انگلیسی وارد ایران شود. اما چند روز قبل ظریف در کلاب هاوس به شدت به سریال گاندو ۲ تاخت و مدعی شد این سریال از ابتدا تا انتها دروغ و افتراست.

پاسخ تهیه کننده «گاندو۲» به چرایی ناتمام ماندن سریال

سرانجام پخش سریال «گاندو۲» موقتا تمام شد و تهیه کننده سریال به صورت رسمی اعلام کرد: ما برای رسیدن به پخش نوروز به خاطر درخواست‌های زیاد مردم و پاسخ دادن به نیاز مخاطب در شرایط سخت کرونایی و با تلاش یک گروه دویست نفری سعی کردیم سریال را برای پخش در نوروز آماده کنیم که پخش در قسمت سیزدهم سریال موقتا به اتمام خواهد رسید. امیدواریم در آینده‌ای نزدیک، ادامه سریال «گاندو»، بدون هیج گونه ملاحظه‌ای روی آنتن برود».

 

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: سریال تلویزیونی رسانه ملی تهیه کننده هسته ای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۴۷۵۲۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حق انتقاد از معلمان را به رسمیت بشناسید

   عصر ایران؛ هومان دوراندیش - در یکی دو روز گذشته، که خبر شکایت آموزش و پرورش از سازندگان سریال افعی تهران منتشر شده، نقدهای متعددی به این اقدام وارد شده و منتقدین به درستی بر وجود خشونت فیزیکی در مدارس ایران، به ویژه در دهه‌های گذشته تاکید کرده‌اند.

   در این یادداشت در مقام تکرار این نکات درست نیستیم. هر کسی که در دهه‌های 1360 و 1370 خورشیدی در این کشور تحصیل کرده باشد، خاطرات متعددی از خشونت فیزیکی معلمان و ناظمان و مدیران دبستان‌ها و به خصوص مدارس راهنمایی و دبیرستان و بالاخص مدارس پسرانه دارد.

  البته در خانواده‌ها نیز کم و بیش اوضاع چنین بوده است. در مواجهه با کودک، آنچه قبلا "تنبیه" و لازم قلمداد می‌شد، امروزه "خشونت" و نالازم قلمداد می‌شود. به هر حال جهان در حال پیشرفت است و یکی از مصادیق پیشرفت نیز ترک روش‌های نادرست در تمامی حوزه‌های زندگی است.

  نکتۀ اصلی در این یادداشت، تداوم رویکرد غیردموکراتیک آموزش و پرورش است. در توضیح این نکته باید گفت کتک خوردن دانش‌آموزان (به ویژه دانش‌آموزان پسر) از معلمان و ناظمان و مدیران، آشکارا دلالت داشته بر اینکه فضای مدارس ایران در دهه‌های قبل، دموکراتیک نبوده. در مدرسه‌ای که آموزش از طرق دموکراتیک محقق می‌شود، دانش‌آموز را کتک نمی‌زنند.

  شاید الآن خشونت فیزیکی در مدارس کمتر شده باشد، اما شکایت آموزش و پرورش از سازندگان سریال افعی، معنایی ندارد جز مخالفت این نهاد با حق اظهار نظر دانش‌آموزان دهه‌های قبل دربارۀ کیفیت "آموزش" در مدارس ایران.

  به هر حال دانش‌آموزان دهه‌های قبل، درست یا غلط، نظراتی دربارۀ نحوۀ آموزش و نیز فضای حاکم بر مدارس‌شان دارند. آن‌ها ممکن است در یک برنامۀ تلویزیونی، در یک فیلم یا رمان یا تئاتر و یا در یک کتاب یا مقالۀ مطبوعاتی، دربارۀ موضوع یاد شده اظهار نظر کنند و نظرشان باب طبع مقامات آموزش و پرورش نباشد.

  شکایت از سازندگان سریال افعی، معنایی ندارد جز اینکه "دانش‌آموزان دیروز" فاقد حق اظهار نظر مخالف و انتقادی دربارۀ فضای مدارس در دهه‌های قبل هستند. اگر رفتار انتقام‌جویانه‌ای که در سریال افعی تهران نمایش داده شد، در یک رمان پرخواننده یا یک نمایش پربیننده هم پیش روی مردم قرار می‌گرفت، لابد آموزش و پرورش از نویسندۀ آن رمان و از سازندگان آن نمایش انتقاد می‌کرد و خواستار جمع‌آوری رمان از بازار کتاب و ممانعت از ادامۀ اجرای آن نمایش می‌شد.

  منطق حاکم بر شکایت آموزش و پرورش از سازندگان سریال افعی تهران، چنین اقتضایی دارد. یعنی اگر کسی یا یک اثر هنری، مخاطبان قابل توجهی داشته باشد و به نحوی از انحاء انتقادی رادیکال را متوجه فضای مدارس ایران - ولو مدارس سی چهل سال قبل – کند، سر و کارش با شکایت آموزش و پرورش است.

  در شکایت آموزش و پرورش به رفتار توهین‌آمیز با معلم اشاره شده. بله، رفتاری که در سریال افعی تهران با آن ناظم مدرسه شد، توهین‌آمیز بود. ولی آن رفتار برآمده از خشمی موجه بود. کسی در نوجوانی مکررا از ناظم مدرسه‌شان کتک خورده و اکنون در میان‌سالی به حق از او خشم‌گین است و نتوانسته بزرگوارانه رفتار کند و انتقام گرفتن و عقده‌گشایی را به نادیده گرفتن و بخشیدن ترجیح داده.

شخصیت عقده‌ای و انتقام‌جو، قاعدتا شخصیتی نیست که اخلاقا مورد تایید باشد. بنابراین اگر فیلم‌ساز کسی را چنین ترسیم کرده، لزوما در مقام دفاع از او نبوده (که تحت درمان روان هم قرار دارد). فقط هشدار و تذکار داده که خشونت، نفرت می‌آفریند و کسی هم که سرشار از نفرت باشد، بعید نیست چنین کینه‌توز و انتقام‌جو از آب درآید. و دقیقا به همین دلیل، معلمان باید مراقب رفتارشان باشند.

  نکتۀ مهم‌تر اما عدم تساهل آموزش و پرورش در قبال "توهین" است. همان طور که مقامات آموزش و پرورش انتظار دارند "دانش‌آموزان دیروز" در قبال خشونت فیزیکی معلمان متساهل باشند و سخت نگیرند، خوب است که نهاد آموزش و پرورش هم کمی تمرین تساهل کند و از کنار چهار تا "توهین" بزرگوارانه عبور کند.

 نمی‌توان با دیگران سخت بگیریم و با خودمان آسان. اگر انتظار داریم دیگران از کنار خطاهای ما به آسانی بگذرند، بد نیست خودمان هم از کنار خطاهای دیگران آسان بگذریم. اگر انسان کتک‌خورده حق ندارد کینه‌توز و انتقام‌جو باشد، نهاد توهین‌دیده نیز نباید کینه‌توز و انتقام‌جو باشد.

 پس نکتۀ اصلی در این نوشته این بود که آموزش و پرورش در دهه‌های قبل چنانکه باید و شاید مانع خشونت فیزیکی کارمندانش (معلم و ناظم و مدیر) نبوده و همین به شکل‌گیری فضایی غیردموکراتیک در مدارس ایران منتهی شده بود، اکنون نیز حق انتقاد از آن فضای آموزشی را برای کسانی که در آن مدارس درس خوانده‌اند قائل نیست. چنین رویکردی بی‌تردید غیردموکراتیک است.

 اما نکتۀ جالب در شکایت آموزش و پرورش، درخواست توقف پخش سریال افعی تهران است. یعنی این نهاد خواستار اشد مجازات شده؛ مجازاتی که اعلاوه بر سازندگان، شامل حال بینندگان این سریال هم می‌شود.

 معلوم نیست چرا ما هر کسی را که مجرم یا خاطی می‌دانیم، تمایل داریم اشد مجازات را نصیبش کنیم؟ آیا همین تنبیه‌طلبیِ شدید و غلیظ، مبنای برخوردهای سخت با دانش‌آموزان خاطی در دهه‌های 60 و 70 نبوده؟ آن‌جا هم انگار اشد مجازات، یعنی تنبیه فیزیکی، شامل حال خاطیان می‌شد.

مرحوم پوراحمد یک بار در مجلۀ فیلم دربارۀ مشکلات فیلم‌سازی در ایران نوشته بود وقتی می‌خواهیم فیلمی بسازیم، فیلم‌نامه‌اش را بسیاری از نهادهای غیرسینمایی نیز باید بخوانند. مثلا اگر فیلم دربارۀ یک پلیس یا قاضی یا معلم باشد، فیلم‌نامه را نیروی انتظامی یا قوۀ قضاییه یا آموزش و پرورش باید تایید کنند.

  پوراحمد سپس افزوده بود حتی وقتی یکی از سکانس‌های فیلمت در یک کله‌پاچه‌فروشی می‌گذرد، طباخ محترم ابتدا باید فیلم‌نامه را بخواند تا اگر با آن موافق بود، اجازه دهد آن سکانس را در طباخی‌اش فیلمبرداری کنیم!

  پوراحمد البته مزاح کرده بود ولی اصل حرف این است که چرا آموزش و پرورش باید حتما از فیلمی که چند سکانس هم دربارۀ مدارس و معلمان دارد، رضایت داشته باشد؟ یا مثلا چرا پرستاران باید از فیلم شوکران راضی باشند؟ چرا کرمانی‌ها باید از فیلمی که یک سکانس‌اش هم دربارۀ کرمان است رضایت داشته باشند؟

  واقعیت این است که در فرهنگ ما "تحمل نقد" بسیار پایین است و هر کسی به هر نحوی نقد شود، فی‌الفور مدعی می‌شود به او توهین شده و حق دارد که شکایت کند و مانع ساخت یا پخش یک فیلم یا سریال شود.

   اینکه هر چند وقت یکبار مردم این شهر یا آن استان خون شان به جوش می‌آید که در فلان فیلم یا سریال به ما توهین شده، به خوبی نشان می‌دهد ما تا پذیرش راستین و موسع "آزادی بیان" فرسنگ‌ها فاصله داریم. و با چنین فرهنگی، جالب است که خواستار دموکراسی هم هستیم!

  البته بر مردم فلان شهر یا استان شاید ایراد چندانی نتوان گرفت، ولی از وزارتخانۀ آموزش و پرورش انتظار می‌رود که "اخلاق مراقبت" بیشتری در قبال آزادی بیان داشته باشد.  

 

 

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: از "چوب معلم گُله" تا برخورد آموزش و پرورش با "معلم خاطی"